Znalezionych wyników: 7

Bonaj, jeśli tylko dajesz radę bądź przy mamie. Ja w ostatnich chwilach drzemałam na podłodze z głową opartą o łóżko, żeby trzymać tatę cały czas za rękę i żeby mnie widział. Jeśli tylko czujesz się na siłach, bądź przy niej... nie będziesz potem żałował ani sekundy.

Na szczęście zdążyłeś powiedzieć mamie, że ją kochasz, a ona Tobie. To ogromny skarb w tych chwilach

Utworzyłam nowy wątek w dziale Psychoonkologia. Chyba tam bardziej pasuje:)

Znajdziecie go tutaj:
http://www.forum-onkologi...ich-vt12484.htm

Arnika: gratuluję Ci tej jednej godziny. Nie oszukuj się, że nagle zaczniesz żyć jak dawniej. Jednak godzinę żyłaś beztrosko i to jest o całą godzinę więcej niż tydzień temu

Cześć,

forum jest przede wszystkim dla chorych i ich rodzin, aby znaleźli pomoc merytoryczną, wsparcie psychologiczne i nie stracili nadziei. Wszyscy tu trzymamy kciuki za walczących i wierzymy, że się im uda. Jednak nie wszyscy wygrywają z nowotworem... a po ich stracie najbliższe osoby zostają z pustką i bólem same.

W wielu wątkach przewijały się tematy związane z przeżywaniem żałoby, choć wątek niekoniecznie odnosił się do tego problemu i być może komuś trudno było znaleźć posty go dotyczące.

Tutaj się wspieramy po stracie i... nadal trzymamy kciuki... za to, żeby wrócić do normalnego życia i wspominać bliskich tylko z uśmiechem.

Jussti staraj się podsuwać mamie małe porcje, jeśli nie ma apetytu. Oczywiście wtedy zwiększamy częstość posiłków.

I... wiem, że się boisz. Ale cokolwiek by się nie działo, na pewno sobie poradzisz

Nie trać czasu na gdybanie i wyobrażanie sobie co może być potem. Ważne jest tu i teraz

Oddałabym wszystko za minutę z tatą, nawet jeśli byłaby to minuta w czasie jego choroby. Ty masz dużo więcej niż minutę:) Zresztą mama na pewno wyzdrowieje:) Będę się o to modlić:) Wszystko będzie dobrze, wszystko udźwigniesz, nie bój się

Z tego wszystkiego zapomniałam o najważniejszym: dzięki! Dzięki, że wspieracie. Nie tylko mnie tu w tym poście, ale i w postach innych osób. Czytając wiele wątków tutaj znalazłam i nadal znajduję odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Lepiej rozumiałam, co się dzieje, czego się spodziewać.

To, co najważniejsze: to forum uświadomiło mi, że najlepszym, które mogę zrobić dla taty w jego ostatnich dniach, to przy nim być. Za to ogromnie Wam Dziękuję, bo choć jego cierpienie wyryło się mocno w mojej głowie i nie wiem czy kiedykolwiek te obrazy znikną, to nie żałuję ani sekundy z tego okresu.

Jesteście Aniołami:*

Może Mama nie chciała Was informować, bo byłoby jej trudniej widząc Was zamartwiających się?

Zresztą mój tato jak się dowiedział w sierpniu, to był w takim nastroju, że tak naprawdę podejrzewamy, że nawet do niego nie dotarły do końca te wszystkie informacje, które przekazał mu lekarz. I gdyby nie wypis ze szpitala, to też nie wiedzielibyśmy, gdzie i jakie ma przerzuty...

Cześć,

BEATASO przechodzę w tej chwili przez podobne problemy, mój tatuś ma się coraz gorzej. Rak zdiagnozowany niecałe dwa miesiące temu, a od wczoraj ma problemy ze wstawaniem z łóżka, coraz trudniej zrozumieć, co mówi, choć mówi jeszcze dużo... Wiem, że już blisko... :(:(:( Uważam, że teraz najważniejsze jest, aby chory czuł, że przy nim się jest, że nie jest sam...