Znalezionych wyników: 132

i ja, ja, ja ja. :-D

Też będę.

Kochani,

Podzielcie się proszę swoimi pozytywnymi doświadczeniami w kontakcie z psychologiem, psychiatrą, lekarzem, bliską osobą. Opiszcie co zrobił lub poradził Wasz psycholog, lekarz, coś co zadziałało i przyniosło Wam ulgę, pomogło w momencie w którym bardzo tego potrzebowaliście. Opiszcie Wasz "sposób" na raka.

Forum jest kopalnią wiedzy z zakresu onkologii, pielęgnacji chorych, wsparcia psychologicznego także. Niestety ten dział straszy. Straszą tytuły tematów, co jest z drugiej strony zrozumiałe, bo są to tematy zakładane przez ludzi cierpiących, na granicy załamania. W tych tematach znajdują się często opisy bardzo ciekawych sposobów radzenia sobie z psychicznym obciążeniem chorobą nowotworową. Zbierzmy je, każdy swoje i uporządkujmy.

UWAGA! Temat będę ostro moderować :devil:

, jeśli nie będziecie przestrzegać poniższych ... "próśb" [tak]

Dostajecie możliwość jednorazowego wypowiedzenia się, bez prowadzenia dyskusji. Prosimy więc, aby posty były przemyślane i starannie zredagowane.

Temat dotyczy chorych. Zapraszamy do pisania także osoby wspierające, ale pamiętajmy - temat został powołany by pogłębić naszą wiedzę - jak pomóc chorym, nie ich bliskim (tym drugim poświęcimy podobny temat za kilka dni).

Dzielimy się tylko pozytywnymi doświadczeniami. Nie dlatego, że próbujemy kolorować rzeczywistość. Dlatego, że widzimy sens zebrania w jednym miejscu naszych pozytywnych doświadczeń.

Kto pierwszy? [usmiech]

saro,
Piszesz

Miałam okazję zmagać się z chorobą nowotworową z dwóch perspektyw: osoby towarzyszącej, gdy jako nastolatka towarzyszyłam ojcu, samej chorej, przed czterema laty. Dziś uważam, że bardziej wyniszczająca, traumatyczna i zwyczajnie niszcząca moje życia była... ta pierwsza.

Przyznam się, że mnie już mdli od formy w jakiej "telewizje śniadaniowe" przedstawiają historie chorych na raka: jedno wielkie woow! Wdzięczna więc jestem mężowi Magdy Prokopowicz, że odbrązowił historię Magdy i swoją, mówiąc w którymś z wywiadów, że oni zwyczajnie darli koty, a powodem była także jej choroba. Pomyślałam wtedy, tak, teraz mi się zgadza, normalni ludzie jak ja i sąsiad. Ten artykuł to właśnie takie odbrazowienie bohaterów: chorego i wspierającego, strącenie z cokołu doskonałości i kop między ludzi z ich zwyczajnym życiem, potrzebami, uczuciami i emocjami. Dlatego nie rozumiem Twojego, saro, oburzenia.

Pozwól, że jeszcze raz odwołam się do własnych doświadczeń. Gdy dowiedziałam się o mojej chorobie, pomyślałam, że wolę zdechnąć teraz, już, za kilka tygodni, niż zafudnować moim dzieciom taką młodość, jaka była siostry i moim udziałem podczas czterech lat choroby mojego taty. I nikt nie może mi zarzucić, że byłam złą córką albo nie kochałam ojca. Po prostu nie można wymagać od nastolatek by schowały wszystkie swoje potrzeby emocjonalne, uczuciowe, a także (o zgrozo 8-)

) materialne i poświęciły wszystko ojcu, jak to robiła moja mama.

Gdy sama chorowałam, owszem, bywałam tyranem, a mąż ofiarą.
A kto nie bywał? :lol:

A psycholożka bynajmniej nie generalizuje, sama podkreśla że każdy przypadek jest indywidualny. Ona skupia się na tym co trudne, to krok dalej w pomocy psychologicznej i mówieniu na forum publicznym o przeżywaniu choroby nowotworowej.

Justyno, wszyscy powinniśmy Ci podziękować za ten link, a sam artykuł winien stać się lekturą obowiązkową dla chorych i ich bliskich. Wiele problemów opisanych w wywiadzie, jęsli nawet nie większość z nich, to codzienność jaką tutaj, zwłaszcza w tym dziale, opisujecie.

Droga etienee,

Proponuję Ci, abyś w dziale "Nowotwory piersi i ginekologiczna" założyła swój temat i wedle zaleceń zawartych w regulaminie opisała historię choroby i wkleiła wypisy szpitalne i wyniki badań obrazowych oraz informacje i zalecenia jakie uzyskałaś podczas badań kontrolnych po zakończeniu leczenia.

Będzie to mały precedens na forum, nie przestrasz się proszę, że próbuję Cię "umieścić" w dziale z chorymi poddawanymi leczeniu podczas gdy Ty je już zakończyłaś, ale wydaje mi się, że to najlepsze wyjście. Pozwoli nam to na lepsze poznanie Twojej sytuacji, bo jak na razie to nic innego nie potrafię Ci poradzić poza tym, co napisałam w mojej pierwszej odpowiedzi.

Oczekujesz aby inne chore lub byłe chore opisały swoje problemy po naświetlaniach (co jest całkowicie oczywiste, sama dopytywałam się o to samo), musisz jednak pamiętać, że każdy guz, każdy rak, organizm każdej z nas są inne. Garść informacji znajdziesz właśnie w dziale "ginekologicznym". Zachęcam Cie do poszukiwań w starszych tematach nie odnawianych od kilku lub kilkunastu miesięcy.

pozdrawiam serdecznie

etienee, pozne powiklania po radioterapi bywaja paskudnie uciazliwe i w skrajnych przypadkach moga prowadzic do perforacji jelit; nie wolno ich zatem lekcewazyc. Aby zajac sie jakos problemem, trzeba jednak wykluczyc wznowe.

Koniecznie porozmawiaj o tym z lekarzem na najblizszych badaniach kontrolnych i po wykluczeniu najgorszego, pomysl o wizycie u gastrologa, najlepiej takiego majacego doswiadczenie z pacjentkami po naswietlaniu jamy brzusznej i/lub miednicy.

Kasiu,

To nie są wieści, które chciałabyś usłyszeć i na pewno potrzebujesz trochę czasu, by się z nimi oswoić. Pamiętaj, że masz tu nas obok :/pociesza:/

Najważniejsze teraz, to "zakotwiczyć" w jednym szpitalu, u jednego lekarza, który dobrze Cię poprowadzi i do którego będziesz miała zaufanie. I który będzie umiał rozmawiać. Rozumiem, że to będzie pani doktor, która badała Cię jako ostatnia?

A mi 6 - 8 września wybitnie pasuje!

:hehe:

wystraszona,

może Cię to uspokoi; mój marker zachowywał się dokładnie tak samo - jeden wynik lekko powyżej normy, później powrót do normy.

Mój lekarz wyjaśnił mi, że minimalne przekroczenie normy w wynikach zwykle nie jest spowodowane realnym wzrostem wartości markera, ale np. "zagęszczeniem krwi" gdy się mało piło wody poprzedniego dnia. Ale by mieć pewność zleca się powtorzenie badania po dwóch miesiącach.

Postarajmy się nie mylić emocji z emocjonalnym przelewaniem wszystkich odczuć na forum. Mamy prawo do ich odczuwania, ale dzielenie się nimi na lewo i prawo może innych po prostu ranić.

I będzie ranić. Jestem przekonana, że chory z remsją całkowitą rzadko będzie dobrym towarzyszem dla chorego leczonego paliatywnie. Zbyt radośnie ćwierka.

Jak zawsze lepsze wstrzemięźliwość i taktowny umiar.
:-D

Mówiąc o skutkach ubocznych terapii lekarze zapewne mieli na myśli ból, który mama odczuwa. Pozostałe objawy jak opuchnięty brzuch i mała ilość moczu na pewno nimi nie są i jak napisała Ci DumSpiro-Spero,

mufaso83,

Wybudzenia śródoperacyjne zdarzają się wcale nie tak rzadko. Wśród moich znajomych funkcjonuje anegdota - budzi się! Budzi się! - to koleżanka zapamiętała ze swojej operacji.

Ja miałam pobierane wycinki z szyjki macicy chyba bez znieczulenia; nie pamiętam dokładnie czy lekarka podala coś domiejscowo czy powiedziała, że szyjka macicy nie jest unerwiona, w każdym razie poza bólem kregosłupa spowodowanym niewygodną pozycją, nie czułam dosłownie nic. Wszystko odbyło się podczas wizyty ginekologicznej.

Bez względu na to, jaki będzie ciąg dalszy Twojej historii, a życzę Ci, by leczenie nie było potrzebne, powinnaś w jakiś sposób uporać się ze swoim strachem, a szukanie informacji na własną rękę w internecie raczej Ci w tym nie pomoże. Ponieważ jest to problem dość nietypowy, nie liczyłabym na pomoc podczas standardowej wizyty przy okazji konsultacji ginekologicznej; na Twoim miejscu umówiłabym się prywatnie uprzedzając wcześniej, co jest przedmiotem wizyty.