Znalezionych wyników: 46

Mój tato poddała się takiej operacji...lekarze powiedzieli mu,że jeśli się się jej nie podda będzie żył m-c...ojciec żył od operacji dwa lata.
Operacja jak każda nie jest miła, przez 3 dni był utrzymywany w śpiączce farmakologicznej ale póżniej bardzo szybko zdrowiał.
Z perspektywy myślę, iż warto było próbować tym bardziej, iż ojciec dał by sobie odciąć każdą część ciała byle żyć.
Trzymajcie się i walczcie !!!

i tak trzymajcie.................
sił dla taty życzę i dla całej Twojej rodziny

Wiem o czym mówisz...ale myślę, że to chory powinien mieć ewentualną możliwość decydowania czy chce nadal żyć czy chce walczyć.Skoro ma siły na to,to zróbcie wszystko co można.U nas doszło do tego, iż w centrum onkologii w Bydgoszczy wyprosiliśmy lekarzy by dali mu nawet najsłabszą chemię...i wiesz co dostawał ją...dla niej jadł dla niej pił.
Jeden tylko jeden na setki lekarzy zorientował się, iż mój tato czuje się lepiej jak robią mu jakiekolwiek badania i wyobraź sobie, iż specjalnie zostawił go na kilka dni w szpitalu, udając przed nim, że jest to potrzebne a mi powiedział prawdę(takich lekarzy Wam życzę)Warto było zobaczyć uśmiech na jego twarzy...może dało nam to miesiąc, może kilka dni dłużej ale warto było i wiem o tym, iż on tego chciał a to jest i było najważniejsze!

a co na to to Twój tato?chce walczyć?chce badań?
powiem Ci na swoim a dokładnie na przykładzie mojego taty...żył i walczył dopóki robiono coś przy nim(duża w tym zasługa nasza bo to my walczyliśmy z lekarzami i prosiliśmy by robili cokolwiek).Dawało mu sił zainteresowanie...czuł,że ma szanse i walczył.Coś jest w naszej głowie, że dopóki mamy nadzieję potrafimy walczyć z niejednym świństwem.
Patrząc na mojego taty z pewnością warto...on bardzo chciał żyć i dlatego dałby odciąć sobie każdą część ciała, gdyby to mogło coś zmienić i przedłużyć mu życie.
Trzymaj się ciepło !

Moja droga myślę, że trzeba o tym mówić...ja nie bardzo mam z kim...więc piszę listy...może opiszę to kiedyś, taką czuję potrzebę i powiem Ci tak ...jak tylko ktoś pyta to chętnie o tym opowiadam...tak jakbym wylewała swoje uczucia...czy pomaga...przynosi chwile ukojenia i możność wspominania o tacie, którego kocham i wciąż czekam

głupio mi bo nie do końca przeczytałam(:
trzymaj się!

próbować zawsze warto ...psychika ludzka jest niezbadana a czasem jakiekolwiek działanie lekarzy powoduje, że chory walczy!!!
trzymam kciuki

I żyj tą chwilą...tul się,rozmawiaj, śmiejcie się,rób zdjęcia...każda chwila wyrwana tej podstępnej chorobie jest magiczna, staraj się nie myśleć co będzie...bo kiedyś i tak nastąpi...
Niesamowite jest to jak tato Twój walczy...mój też dzielnie walczył i to głupie może ale jestem i będę z niego dumna!!!Możemy uczyć się od nich jak należy szanować zdrowie i życie ...i tak naprawdę nic nie jest tak ważne!
trzymajcie się i wiesz co...zazdroszczę Ci tych chwil!
pozdrawiam

Dobrze, że są tacy ludzie jak Ty...dzięki temu umierać nie jest tak strasznie...
Trzymaj się Pestko

Nie wiem w co wierzę...ale chciałabym aby było coś po śmierci.Chciałabym by tato mógł dać mi jakiś znak...cały czas powtarzam sobie, że tak nas kochał, iż znajdzie sposób i przyjdzie.
Być może, że dostaliśmy jakiś znak...nie wiem co myśleć...może...
Mam dwie małe córeczki(starsza w wieku córki mojego brata-razem chodziłyśmy w ciąży)...miesiąc temu okazało się, że moja bratowa spodziewa się trzeciego brzdąca...strasznie się cieszyłam, choć ze smutkiem myślałam,że mój tato już tego nie zobaczy...a tu kolejna niespodzianka...też jestem w ciąży...może to nic niezwykłego...przez 10 lat nie mogliśmy mieć dzieci,raczej staraliśmy się by już dzieci nie było...ale jak to mój brat stwierdził:"dziadek zadziałał z nieba"...czy to zbieg okoliczności...może.
Prawda jest taka rośniemy w sile, żałuje, że bez niego!!!!!!!!!!!

Monia jedź!
Szpital znienawidziłam tyle razy tato tam leżał...ale moja mama musiała iść do szpitala i zmuszona zostałam tam się pojawić...bolało bo słyszałam rozmowy, które niedawno toczyły się między mną a tatą, czy też lekarzami...ale poczułam, że znów jestem bliżej niego.

Wszystko jest dobrze jak myślę sobie, że wróci...ale jak dopada mnie myśl, iż nie ma GO...to mam ochotę zdemolować wszystko co mam pod ręką...świadomość tego, że już go nie zobaczę, nie usłyszę, nie przytulę doprowadza mnie do szału.
Chodzę po jego klatce...zastanawiam się czy może stawiał stopę w tym samym miejscu co ja teraz...dotykam poręczy, głaszcze jego psa i myślę sobie, że jestem bliżej niego.
Tak dziewczyny wiek nie gra roli jeśli się traci osobę, którą się tak mocno kochało.

myślałam, że zwariowałam...minęły trzy miesiące... a ja odkopałam w internecie co dzieje się z ciałem po śmierci...mam dziką ochotę dokopać się do trumny i przytulić się mojego taty!!!
Za każdym razem jak idę na cmentarz myślę o tym jak o pójściu na pogrzeb...każda wizyta jest dla mnie rozgrzebywaniem tęsknoty, która zamiast maleć rośnie...i co najlepsze myślę sobie, że tata tak bardzo nas kochał, iż znajdzie sposób by wrócić i czekam...
tak...a mam 32 lata...stara a głupia

pogarsza się...i zmuszanie nie wiele pomaga...biegunki, wymioty...
mój tato tłumaczył mi,że po prostu nie czuje głodu...
lekarze też nam tłumaczyli, iż taki jest przebieg tej choroby.
Przez moment myśleliśmy, że to właśnie wina nerek...były prywatne wizyty u urologa ale to tylko upewniło nas, iż przerzuty na węzły dają o sobie znać.

tak jest przy tej chorobie, że traci się apetyt i nic nie zrobisz...niestety