Znalezionych wyników: 42

Z tego co pamiętam, to ja miałam ze sobą dokumenty Taty, ale lekarz ich nie oglądał, robił jedynie szeroki wywiad. Może teraz się coś zmieniło, my badania robiliśmy jesienią ubiegłego roku.

Hej, dzieci powinny wykonać badania genetyczne. Sama jestem córką obciążoną rakiem płuca i trzustki. Mój Tatuś, po walce odszedł w sierpniu 2012. Mój dziadek zmarł na raka płuca.Wykonaliśmy z bratem, juz po śmierci Taty badania genetyczne pod kątem obciążenia genu BRCA1 i BRCA2. Wystarczy skierowanie od lekarza rodzinnego do poradni genetycznej i tam wykonaja badania. My robiliśmy w poradni przy CO na Ursynowie w Warszawie. Bezproblemowo, bez kolejek, bez kłopotu.

Mam dokładnie to samo. Mój Tata odszedł w czwartek, dzisiaj jest niedziela a ja mogę na palcach jednej ręki policzyć ile razy mi pociekły łzy. Sama sie sobie dziwię, skąd ten spokój, skąd u mnie ten spokój???? Byłam z moim Tatą przez 10 miesięcy jego choroby, każdego dnia. Całe jego leczenie było moją odpowiedzialnością, wszystkim się zajmowałam. Potem jego opieką, jego powolnym odchodzeniem. Przez 10 miesięcy wylewałam morze łez, cicho, w swojej rozpaczy. Walczyłam, ale wiedziałam że i tak gdzieś na końcu przegram. Dzisiaj nie mam już łez.

U mojego Taty wszystkie symptomy następowały książkowo po prostu. Miał raka głowy trzustki z przerzutami do płuc. Najpierw słabnięcie. Ciągła zadyszka. Przestał sam wychodzić na dłuższe spacery. Pomimo tego, że ciężko mu było chodzić to brał samochód i wszędzie nim podjeżdżał. Kiedyś poprosiłam "Tato nie jeździj samochodem, jesteś za słaby teraz i może Ci się coś stać". A on mi na to "a co mi zostało? Ja już nie mogę chodzić". Pomagał sobie kijkami do nordic walking. Dwa tygodnie przed śmiercią praktycznie przestał wychodzić z domu i wstawał tylko do toalety. Brak apetytu u niego wystąpił już miesiąc przed śmiercią. Gwałtownie zaczął chudnąć. Nie miał na nic ochoty, nawet na rzeczy, które kiedyś bardzo lubił. Miał wstręt zwłaszcza do mięsa i pieczywa. Najłatwiej przechodziły mu półpłynne rzeczy, zupy, luźna jajecznica.
Tydzień przed śmiercią przestał wstawać z łóżka, to był wtorek. Zaczął tez strasznie kasłać a podczas kaszlu wydobywał się z niego okropny smród. Nie do opisania. Środa, czwartek piątek i sobota był bardzo słabiuteńki, głównie spał. Wtedy załatwiliśmy materac przeciwodleżynowy i kupiliśmy kaczkę i basen. Coraz rzadziej oddawał mocz i było to utrudnione. W niedzielę nagle poczuł się dużo lepiej, przyszła do niego rodzina, bardzo się cieszył, dużo rozmawiał, podniósł się na łóżku i więcej był w pozycji półsiedzącej. Zjadł sam śniadanie (wcześniej trzeba było go karmić), obiad i lody na kolację, którymi nakarmił jeszcze mojego 1,5 rocznego synka i cieszyl się z tego jak dziecko. Od poniedziałku wszystko już było z górki, zaczął gadać głupoty, czasem był jak gdyby w innym świecie. Tępo wpatrzony w jeden punkt wzrok, zaczął dużo mówić o zdarzeniach z przeszłości, miał życiowe refleksje. Czasem jeszcze odpowiedział na jakieś pytanie, ale musiałam je kilka razy zadawać. We wtorek przestał mówić, kilka pojedyńczych słów na dzień, czasem kiwał głową jak o coś pytałam. Zaczął bardzo ciężko oddychać, miał wysuszone śluzówki, poorany jak ziemia język, smarowałam mu usta wazeliną, trochę pomagało. Morfinę w tabletkach musiałam mu rozkruszać, mieszac z odrobiną wody i dawać łyżeczką. Przestal oddawać też mocz, ale on już prawie nic nie pił. Środa była bardzo podobna, doszło jednak to, że raz zwymiotował brunatnobrązową cieszą, która strasznie cuchnęła. Na wieczór przyszło okromne pogorszenie, dyszał ciężko, zapadal mu się język, dusił się i dwukrotnie zwymiotował tą cieczą, za każdym razem większa ilością. Potem z godziny na godzinę coraz gorzej, rano koło 8ej poczułam, że miał chłodne dłonie, stopy i uszy. Podczas każdego oddechu już prawie krzyczał. Koło 10tej nie miałam mu już jak dac morfiny, nie przełykał. Zadzwoniłam na pogotowie, chciałam tylko, żeby podali mu morfinę w zastrzyku, z hospicjum nie mogli do nas akurat przyjść. Pogotowie przyjechało o 11:10. Bez problemu zgodzili się na podanie morfiny. Zmierzyli Tacie ciśnienie, było całkiem normalne jak na niego 98/65, Tata całe życie był niskociśnieniowcem. Pomimo strasznego stanu ratownik powiedział nam, że przy takim ciśnieniu to jeszcze może długo potrwać. Po chwili powiedział jednak do drugiego "sprawdź jeszcze saturację" i ratownik, który ją sprawdził z przerażeniem w oczach nagle powiedział "to będzie za chwilę". Wtedy nagle Tata zaczął się rzucać na łóżku, wyciągac ręce przed siebie mówić "weź mnie, weź mnie. Wołał też swojego tatę. Nagle wyciągnął ręce do okna, przekręcił się na bok i na poduszkę popłynęły z jego ust litry całe tej brunatnobrązowej, strasznie cuchnącej cieczy. Odetchnął jeszcze trzy razy i umarł a ja podczas tych ostatnich sekund cały czas mówiłam "Tato kocham Cię, zrobię wszystko, żeby wychować moje dzieci tak jak Ty byś chciał, pilnuj nas i miej w swojej opiece, Tatusiu kocham Cię".
Wiem, że mój opis jest bardzo drastyczny, ale pamiętam jak sama szukałam dokładnych informacji jak mój Tata odchodził. Może komuś to pomoże.
Cały czas mnie nurtuje co to za ciecz, co to było za cholerstwo.

Mój Tata dzisiaj o 11:20 nas opuścił. Dla mnie jego śmierć była wybawieniem, bo jego agonia była straszna. Udusił się jakąś straszną czarną cieczą, która wylewała się z niego litrami.

Tatuś odszedł. Dzisiaj 11:20. Na koniec strasznie się męczył. On się udusił jakąś czarną wodą, która wypływała z niego litrami....

Stan wczorajszy utrzymuje się cały czas. Nie jest ani lepiej ani gorzej. Dzisiaj jak mój mąż wszedł do pokoju, w którym tata leży i powiedział mi coś na ucho, bo myśleliśmy, że tata śpi, tata nagle się na niego spojrzał i dość głośno powiedział "widzę Cię, widzę" a wcześniej przez bardzo długi czas milczał. Zastanawiam się, czy tata nie ma siły czy nie chce mówić...

Mój Tatuś ma nowotwór głowy trzustki. Mamy swój wątek, ale tam nikt nie zgląda, a czuję potrzebę wypisania się. Po trzech kursach gemzaru i jednym niepełnym cyklu Folfox4 odchodzimy. Tzn On odchodzi a wraz z nim kawałek mnie.
Dzisiaj z Tatusiem nie ma kontaktu, już mało mówi. Jestem przy nim cały czas, ile tylko mogę. Nawet moje dzieci (5,5 roku i 1,5 roku) ciągle są z dziadziusiem. Siedzimy przy łóżku, trzymamy za rękę. Mamy spokój.....
Podobno kochać to pozwolić odejść.....

Twoja babcia miała mega wielkie szczęście, że miała Takiego Wnuka. Do tego, pomimo tej cholernej choroby Twoje posty wiały optymizmem i poczuciem humoru. A to bardzo ważne w życiu. Szacun Stary:-)

Dzisiaj u taty był lekarz z opieki paliatywnej. Tata dostał sevredol w dawce 20mg, pół tabletki co 3 godziny. Do tego jeszcze dexamethason. Ma mu to pomóc w dusznosciach.Usłyszeliśmy ze jest to rozsiew do płuc i ze tata jest bardzo wyniszczony. Mam nadzieję że te leki mu pomogąi będzie się mniej męczył.

Taty nic nie boli. Nie dostaje żadnych leków przeciwbólowych. Od rana cały czas śpi. Mama chciała mu dać trochę wody ale powiedział tylko "dlaczego mnie budzisz"...

Tata ma ogromne problemy z oddychaniem. Niestety lekarz z hospicjum domowego może przyjechać dopiero w poniedziałek. Była koleżanka mojej mamy, która jest zwykłym lekarzem i po osłuchaniu stwierdziła, że w płucu jest woda. Jedyne co możemy zrobić, to jechać do szpitala, żeby tą wode ściągnąć. Tylko ja sama nie wiem, czy wtedy mu tej męki nie przedłużę. To jest bardzo trudne moralnie. Bardzo. Nie wiem co robić, biję się z myślami.
Tata cały czas tylko śpi, dzisiaj prawie się nie budził, tylko na chwilkę. Ma ciepłe dłonie i stopy, nerki jeszcze chyba pracują bo oddaje mocz. Wprawdzie niedużo bo mało pije. Widać, że jest odwodniony. Sama nie wiem, czy jechać do tego szpitala czy nie. Tam mu ściągną ten płyn, nawodnią kroplówkami i płyn zbierze się od nowa. Spytałam się go wczoraj wieczorem czy chce jechać, to odpowiedział mi , że nie chce, że on już nic nie chce....
Ja nie oczekuję od Was odpowiedzi jednoznacznej, ale może ktoś, kto przez to przeszedł podpowie mi cokolwiek.....Może ktoś ma większe doświadczenie i wiedzę.

Ja sobie tylko zadaję pytanie "ile?" jak długo jeszcze, jednocześnie się modląc, żeby było jak najkrócej, żeby nie męczył się już tak bardzo.....

Długo nie pisałam. W między czasie okazało się, że tata musiał mieć założony dren do przewodów żółciowych. Konsultacja u dra Kryńskiego pozwoliła nam na zmianę chemioterapii na folfox4. Tata dostał pierwszy cykl, ale niestety jest za słaby, nie daje rady przejśc przez tą chemię. Z dnia na dzień jest coraz gorzej, tata odchodzi pomału. Nie wstaje już prawie z łóżka, ciężko mu przejść do toalety. Jutro jadę do hospicjum, może uda mi się załatwić wizyty domowe.
Do tego przyplątało nam się zaziębienie. Tata dostał antybiotyk. Kaszle okropnie, a podczas tego kaszlu czuć okropny zapach. Dzisiaj mój brat powiedział "mam wrażenie, że on gnije od środka" i to jest najlepsze określenie na ten zapach właśnie. Sama nie wiem, dlaczego tak jest, czy to zalegająca wydzielina w oskrzelach (wykluczono zapalenie płuc) czy może przerzuty? Tacie ciężko się oddycha, ma duszności.
Choroba postępuje z dnia na dzień....z godziny na godzinę moim zdaniem stan się pogarsza....