Znaleziono 1 wynik

Witaj na forum. Jestem osobą chorą albo precyzyjnie po leczeniu. Myśli o tym co mnie czeka i czy los będzie dla mnie łaskawy mnie nie opuszczają. W tej króciutkiej historii życia Twojej mamy widzę siebie. Ja też miałam wyjść za mąż...Pewnie gdyby tak się stało moja kondycja psychiczna byłaby inna. Nie czułabym się jak gorszy gatunek człowieka spisany na straty. Dzieci są wielkim darem, ale człowiek chce im jak najwięcej oszczędzić. Nie zawsze są dobrymi partnerami do rozmowy o strachu, bólu, przerażeniu tym co nadejdzie. Potrzebny jest wówczas przyjaciel, mąż, partner. Ja staram się swoje dzieci trzymać jak mogę najdalej od mojego wnętrza od tego co się w nim dzieje.
Poczucie bezradności, niemoc to uczucia, które będą Ci towarzyszyć i nic i nikt Ci nie ulży. Sam musisz podjąć decyzję czy rozmawiać. Ja chciałabym aby ktoś ze mną rozmawiał, ale wprost bez owijania, maskowania, koloryzowania. Czy Twoja mama również potrzebuje takiej rozmowy? Myślę, że jednej konkretnej tak. Będzie jej łatwiej. Mi byłoby.
Pozdrawiam serdecznie _littleflower_