Znalezionych wyników: 18

Agnieszko
w trakcie pierwszych 3 chemii moja mama była hospitalizowana (miała wtedy 70 lat). Potem (m.in. z uwagi na remont oddziału) jeździłyśmy na dzienny oddział chemioterapii. Chemie są różne (czasami z przerwami trwają 72 godziny). Mama dostawała 3 wlewy i w trwało to 2-3 godziny. Psychicznie lepiej znosiła oddział dzienny. Ponieważ pacjent czuje się osłabiony jest niezbędna pomoc bliskiego. Zdecydowanie była zadowolona z towarzyszenia jej w szpitalu.

W trakcie chemii schudła, ale mało 3-4 kg. Teraz jest w trakcie leczenia hormonalnego i mimo, że mało je, tyje. Jest z tego powodu strasznie nieszczęśliwa :((

Osobiście uważam, że nie należy osądzać innych, bo każdy z nas ma inną, odmienną sytuację. Po prostu trudno je porównać. Każdemu z nas jest ciężko, tylko inaczej. Ci, którzy są daleko, na pewno mają poczucie winy, jest szansa, że ich relacje z bliskimi się zmienią - codziennie odzwiedzając mamę w szpitalu w trakcie chemioterapii słyszałam słowa żalu rodziców, których dzieci były daleko.
Z drugiej strony rozumiem Marka. Co prawda teraz jest trochę łatwiej, stan zdrowia moich rodziców się poprawił (nie wiem jeszcze co to jest opieka terminalna) , ale w pewnym momencie było ciężko - w jednym tygodniu miałam 2-4 wizyty w klinikach. Mój brat zupełnie się w to nie włączył (ma swoje życie, rodzinę, pracę, mieszka w innym mieście a z ojcem nie łączy go silna więź). Było więc i przeciążenie organizacyjne ale i zmienne (związane z chorobą) nastroje rodziców, z którymi musiałam sobie radzić - ich depresje czy złośliwości. Na szczęście mam taką pracę, że odkładając zlecenia mogłam z nimi jeździć - ale niestety mniej zarabiałam. Innego wyjścia nie było. To była moja decyzja, ale każdy ma prawo podjąć swoją.

agnieszko,
to świetny pomysł

skorzystaj

Agnieszko,
w sprawach medycznych niestety nie pomogę .... ale korzystaj proszę z mądrych, doświadczonych osób na tym forum. Z tąd można naprawdę dużo czerpać, ja dużo dostałam. załóż swoj wątek