Znalezionych wyników: 15

Dziękuje Nika! Myślę często o forumowiczach.
Trzymam kciuki za was wszystkich.
Ściskam!

O! Dzięki za pamieć! Pisałam, na pewno pisałam. Muszę odszukać. Myślę ze mamy już ogarnięty nowy świat. Bywa czasem ciężko, ale życie samo nas pcha do przodu.
Ściskam również i napisz co o Was. To przecież też już rok...

Dziękuję za Twoją pamięć. Daję radę jakoś. Powoli przechodzimy na ten inny system życia - we trójkę. Przeżycia mam zupełnie podobne do twoich. Bycie razem w chorobie pozwala jednak inaczej przejść to później. Przynajmniej u mnie tak było.
Pozdrawiam Ciebie i wszystkich forumowiczów.

PS. Napisałam do Ciebie na priv.

Nika, z tym pisaniem to ciężko, bo tyle jest rzeczy o których chciałabym opowiedzieć, tyle przeżyć, a tak trudno ubrać je w słowa....

Dziękuję. Jest ciężko. Powoli zaczynają się uwalniać emocje, bo do tej pory byłam jak w transie i te dni przetrwałam tak zupełnie zwyczajnie. A teraz zaczynam odczuwać, że w domu jakoś pusto...

Dziękuje Wam za wsparcie. Życzę, aby wasi najbliżsi też odeszli w spokoju i godnie. M. wrócił do domu na 1,5 dnia. Ale warto było, aby zobaczył dom, pożegnał się z dziećmi i odszedł u siebie, wśród bliskich ...

Dziś zakończyliśy naszą walkę. Odszedł w domu, przy mnie i mamie. Nie było wcale tak jak to sobie wyobrażałam...
Trzymam kciuki za Wasze walki...

Chcemy do domu...

Czytam co u Asi - że cieszy się z danonka i też muszę sie zwierzyć. Od dwóch dni M. odchodzi. Tak już zupełnie jakby. Lekarze mówią ze umiera, wczoraj jeden powiedział, że to stan agonalny, ostatni etap.
A dziś M. kazał się zabrać na spacer po oddziale. Na wózku pojechał oglądać przez balkon świat.
Nie wierzcie lekarzom...

Dobra wiadomość jest taka ze nic nowego - czyli nie jest gorzej. A reszta to cała litania. Ale "jest"!

Dziękuję za wasze wsparcie. Dziwne jest to umieranie. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji, gdy ktoś bliski umiera. Sa dni kiedy M jest całkiem świadomy, widać że zmęczony już tym szpitalem, tym całym leczeniem, ale nadal nie poddający się. A są dni kiedy chce odchodzić, bo już nie ma sił na walkę. Prosi o pomoc w odejściu. A są też dni, kiedy jest w jakimś innym świecie, opowiada dziwne rzeczy i wtedy chyba jest mu wszystko jedno co się z nim dzieje. Trudne to sprawy, trzeba od nowa nauczyć się rozumieć tę osobę, bo takich rzeczy nie przeżywaliśmy jeszcze wspólnie.
Z jednej strony chciałabym, aby nie cierpiał i aby śmierć nastąpiła szybko, z drugiej strony cieszę się, że on nadal jest - można pogłaskać, przytulić, pielęgnować.
"chwilo trwaj" - jak pisała Joanna

Oj Lidio, właśnie ze kiepsko u nas. M. już żegnał się z nami dwa razy. Już prawie 2 tygodnie w szpitalu jest. Trafił tam z odwodnienia, ale po drodze wyszło zapalenie płuc. A jeszcze po drodze problemy z sercem i krążeniem. Jest cały czas na lekach podtrzymujących krążenie i nijak do domu nie można go zabrać, bo nie łyka nic i nie wiadomo jak zorganizować leczenie w domu (zapalanie płuc na szczęście minęło). A wszystko to za sprawa stentu. Jakby kiedyś ktoś pytał to odradzam zakładanie tej protezy. Zwłaszcza w przypadku zbyt słabych sił pacjenta.
Dzięki Lidio za troskę. I ogólnie myślę o wszystkich tu na forum tylko całymi dniami w szpitalu jestem i nie mam kiedy pisać.

Dziękuję Lidio. Wiem, że masz podobną sytuację. Myślę też często o tobie, jak sobie radzisz. Jeśli chodzi o mnie, to ja mało odporna jestem na ludzi. Jakoś sobie poukładałam tę "nową" sytuację póki co, a ktoś mi ją zburzył. Nie czuję się z tym dobrze. Ale trudno. Widocznie tak musi być.
Dziękuje wszystkim za wsparcie.

Oj trudno Lidio, wiem. W sumie może lepiej, że oni myślą inaczej o tej chorobie. To My musimy udźwignąć ten ciężar. Ale jaki to ból, gdy słyszę jak opowiada, że jeszcze radioterapia, która go wyleczy i wszystko będzie dobrze. Jak się zna prawdziwą wersję to jest naprawdę ciężko słuchać tego.

Dzięki Asiu.

To ja już może nie będę się wypowiadać co było. Nie istotne to dla mnie w tym momencie. Bardziej potrzebuję porady w kwestii co mnie czeka i gdzie szukać dalszej pomocy odnośnie leczenia.