Znalezionych wyników: 5

eweluta,

Pięknie to napisałaś. Pamiętam jak mój mąż zachorował (na razie jest dobrze) i błagałam wszystkich świętych żeby mi go zostawili, bo nie przeżyje więc rozumiem Twój rozpad na kawałki. Czasami sobie myślę, że nie można tak bardzo mocno kochać, nie można tak mocno się przyjaźnić, nie można być jednością, choć to takie piękne, bo jak zabraknie tej drugiej osoby to tak jakby zabrano nam powietrze do oddychania, jakby wyrwano nam serce i zabrano nam najcenniejszą rzecz z naszego życia.
Pewnie kiedyś się skleisz ale zawsze to już będzie coś sklejonego jak ta nasza ukochana filiżanka, którą niechcący potłukliśmy ale że nasza najpiękniejsza, jedyna skleiliśmy ją, stoi ale lepiej już nie wlewać do niej aromatycznej kawy, bo może znowu popękać. Życzę Ci, żebyś stanęła na nogi i złapała ducha walki.

eweluta,

Jak patrzy z góry to wie, że kochasz, tęsknisz tylko przytulić nie możesz :cry:

Dużo sił życzę.

eweluta,

Eweluta czytam Wasz wątek i bardzo, bardzo współczuję. Tak to spojrzenie "Ratuj" a my tak niewiele możemy, rób wszystko żeby nie bolało, żeby nie cierpiał, wiem, że to robisz.

Nie ważne czy wierzysz czy nie ale niech Bóg Wam pomoże, tego Wam życzę.

Eweluta dużo siły Wam życzę, tak ciężko pocieszyć w takiej sytuacji. Jesteście jeszcze razem, kochacie się, pielęgnujcie i chłońcie ten czas, które teraz jest przed Wami. My najbliżsi robimy wszystko, żeby ratować do końca i mamy wciąż nadzieję, ale nasi chorzy wyczerpani chorobą w pewnym momencie mają dość tego cierpienia i musimy się z tym pogodzić a to takie niesprawiedliwe.

pozdrawiam :tull: