Znaleziono 1 wynik

Nietety taka natura, z chwilą gdy się rodzimy zaczynamy umierać. Ja żyję z tą samą myslą że bedę musiał długo tłumaczyć synowi że nie ma mamy (choć liczę że to nie będę musiał robić bo Aga wyzdrowieje). Syn ma 8 lat więc powoli rozumie. Wie że mama jest chora i to ciężko, dla niego narazie to abstrakcja, choć gdy zona była 2 tygodnie w szpitalu widziałem że było mu przykro i nie potrafił się odnaleźć, córeczka ma 18 miesięcy i z nią najmniejszy problem choć w przyszłości może będę musiał się i z tym problemem zetrzeć. Ja osobiście nie potafię sobie miejsca znakleźć, trudno mi się pogodzić z tym faktem że istnieje zagrożenie że dziś kładąc się spać, czy wracając do domu po pracy jest Aga, a któregoś dnia może jej zabraknąc. Nie będzie to brak spowodowany jej wyjazdem do szpitala czy na wakacje ale fakt że już nigdy jej nie zobaczę, że nie usłysze jej głosu. To jest najgorsze i z tym nie mogę się pogodzić - Gdzie ten Bóg!!!!!!!!!!! :-(