Znalezionych wyników: 3

Bafi,bardzo mi przykro.
Współczuję...

Bafi,co u Ciebie?

Zgadzam się z tobą DSS. Ważna jest prawda, choćby najgorsza.
Byłam wdzięczna lekarce, że już w drugi dzień pobytu w szpitalu powiedziała jasno i wyraźnie co podejrzewa. Mój tata wtedy mógł się oswoić, że niestety nie jest to błahostka i przyswajał myśl, że to jest nowotwór. Miałabym pretensje, gdyby lekarka nie mówiła otwarcie co i jak.
Aga, wiem, że na pewno ci jest ciężko, tak jak mi kiedy lekarka w rozmowie ze mną powiedziała, że taki nowotwór jaki ma mój tata to wyrok (tacie tego nie powiedziałyśmy), ale mam ciągle wiarę. Przecież cuda się zdarzają - a jeśli tym razem nie będzie pomyślnie, to wiem że zrobimy wszystko, aby ten dany nam czas dobrze wykorzystać, aby tata wiedział że kocham go i że nie jest sam.
A wierz mi, że nie jest mi łatwo, ponieważ moja mama zmarła 3 lata temu i na pewno nie jestem gotowa aby to przejść - chociaż na to, to akurat nigdy nikt nie jest gotowy.
Pozdrawiam