Znalezionych wyników: 101

Gdy czytam waszą historię to tak jak by cofnął się czas.Jak by to była moja opowieść.Też poznałam swojego męża jako 15 latka.Niestety nasza historia dobiegła końca.Czytam was od początku i tak mocno kibicuję.
Czytam zresztą wszystkie historię.Wiem ,że nie którym udaję się oszukać tego gada mimo że zapowiadało się źle.W mojej miejscowości mieszka kobieta ,która pisała tu na forum.Znalazła pomoc w Niemczech .Szkoda że już tu nie zagląda bo może mogła by pomóc niektórym.
Jeszcze raz pozdrawiam.

Trzymaj się dzielna kobieto . U nas też tak było że wszystko do samego końca świadomie.

Nam lekarze mówili i powtarzali jak mantrę -żadnych masaży , żadnych foteli masujących .Fizjoterapeuta , który czasami robił mężowi masaż limfatyczny zawsze pytał czy jest pewny , że czerniak w obecnej chwili nie jest aktywny .
Kiedy chcieliśmy zaszczepić wnuczkę , która mieszkała z nami na rotawirusy to pediatra odmówiła gdyż przebywanie chorego z aktywną chorobą nowotworową z zaszczepionym dzieckiem może mieć bardzo tragiczny finał.

Droga Olu nam wspaniały doktor Sitarz z CO w Bydgoszczy powiedział "Gdybym Ja miał czerniaka poddał bym się każdej terapi , bo cóż Ci z wygladu ,włosów, (choć wiem jakie to ważne dla kobiety) jesli w grę wchodzi zdrowie lub życie ".Podejmnij właściwą decyzję .

Droga Betsi,
Musisz zadbać o siebie,syna.Rozmawiaj z mężem o tym ,że ty też się boisz ,że jest ci ciężko .Faceci są silni kiedy widzą naszą słabość.
Ciężki to czas lecz jeśli nie zadbasz i nie zawalczysz o siebie to odbije się to na twoim zdrowiu.
Ja chronilam Piotra przed złymi wiadomościami, wszystko brałam na siebie.Nie przespane noce ,nie dojadanie.
Kiedy trzy tygodnie temu źle się poczułam i wyladowalam w szpitalu okazało się,że jestem po kilku drobnych zawalach o których nie wiedziałam.
Dbaj o męża ale pomyśl również o sobie.

Drogi Robercie,
bardzo miło było Cię poznać i gościć.
Mam nadzieję , że jeszcze kiedyś zdołasz 'ukraść' chwilkę , i znowu mnie zaskoczysz...

Mój mąż również długo "odchodził".
Jego oddech długo był taki głośny, charczący.
Dzięki Bogu ja nie wracam do tych wspomnień.
Gdy o Nim myślę to tak jak by żył.
Wspominam jak się uśmiechał,co mówił.
Brakuje mi Go bardzo, czasami serce pęka.
Przytulam czasami jakąś rzecz,która należała do Piotrka i wtedy czuję jakby był przy mnie.
Kiedy jest mi źle,staję przed Jego fotografią i rozmawiam z Nim.
Gdy jestem zła,to czasami nakrzyczę na Niego a On wtedy uśmiecha się i mruga oczkiem -i złość przechodzi.
Dobrze,że nie wracam do chwil umierania.

Moźe więc trzea źyć tak jak by JUTRO miało nie nadejść.

Cieszę się, że potrafiłeś podnieść się mimo ciosów, które otrzymałeś i po mimo choroby.
Pamiętaj Radku ,masz dla kogo żyć.
Mój mąż przechytrzył wszystkie statystyki chyba dlatego ,że zawsze był uśmiechnięty ,pogodny.Nigdy na nikogo się nie gniewał,nie oburzał na lekarzy, którzy czaszami od mawiali nam jakichś badań...
Wiem, że nie jest to łatwe kiedy dotyka nas tak straszna choroba i pewnie też miał złe dni , lecz było ich tak mało , iż ja ich prawie nie pamiętam.
Uśmiechaj się mimo...
Żyj po mimo...

Mnie też dotknął kilka lat temu problem anemii, a ponieważ mialam zaplanowaną poważną operację, więc szybko musiałam podnieść hemoglobinę. Polecono mi ukręcone żółtka jaj z cukrem i popijałam lampką czerwonego wina wytrawnego.Nie pamietam nazwy wina, ale efekt był już po miesiącu a po dwóch mogłam pójść na zabieg.

Moje wyrazy współczucia.

Wiosno,mi doradzono bym opowiedziała pani z hospicjum o objawach agresji Piotra.Na pewno będą umiały zapobiec takim sytuacjom.
Mój Piotr miał takie chwile,lecz szybko mijały,do końca starał się,żebym jak naj mniej odczuła skutki Jego choroby.
Pewnie zdajesz sobię sprawę,iż zbliża się to co ostateczne...
Dużo siły,cierpliwości.

Droga kochana Wiosno, to będzie Twoja decyzja co zrobicie. Lecz jeśli J. czuję się na siłach i chcę pojechać, to zabierz Go tam. W czasie podróży też możesz zapewnić Mu milość i okazać troskę.
Ja mojego Piortusia nie zabrałam na ostatnią wizytę, gdyż już nie chodził, nie wiedział jak się nazywa, nie poznawał nas. Do dziś widzę ból w jego oczach a może żal do mnie, że Go tam nie zabrałam.
Winię się cały czas, że zbyt mało się starałam, że za mało walczyłam...
Ty wiesz, że zbliża się to co nie uchronne... ale J. ciągle ma nadzieje.
Ściskam Cię mocno, Tamara

Czegoś mi brak,
Czegoś pięknego,
Dotyku ust,
Uśmiechu twojego...
Tak pisał mi mój Chłopak, gdy wyjeżdżał
Dziś rano Wyjechał, ale już do mnie nie napisze.
Przegraliśmy walkę, ale mieliśmy PIĘKNE ŻYCIE.