Znaleziono 1 wynik

Witajcie, czytając Wasze refleksje dochodzę do wniosku, jak bardzo pomoc psychologa w ostatnim okresie życie jest potrzebna, ale także, jak wiele obaw rodzi. Rozmowy z osobami w ostatnim okresie życia są niezwykle wymagające, nie powinny prowadzić ani do dawania fałszywej nadziei na wyzdrowienie, bo to może nawet zrodzić złość (większość osób chorych ma świadomość pogarszającego się stanu, niektórzy wręcz sami mówią o śmierci). Z drugiej strony rozmowa taka nie może odbierać nadziei na spokojne, godne odchodzenie. Wszyscy jesteśmy śmiertelni i często zaakceptowanie tego faktu jest kluczem do przygotowania się do tego, co nieuniknione. Zarówno przez pacjenta, jak i jego najbliższych. Psycholog rozmawiając z pacjentem lub jego rodziną powinien przede wszystkim poznać, jak postrzegają obecną sytuację, wysłuchać i określić ich potrzeby. Absolutnie nie jest rolą psychologa przekazywanie informacji o tym, jaki jest stan pacjenta i wydawanie „instrukcji” odnośnie przygotowań do śmierci, jeśli pacjent sam nie porusza tego tematu! Śmierć jest procesem, nie tylko biologicznym, ale także dającym czas na pewne psychiczne oswojenie. Nie należy na siłę za pacjenta lub jego rodzinę przyspieszać tego procesu. Towarzyszyć, być obok, podtrzymać nadzieję na to, co jeszcze możliwe i wspierać do ostatnich chwil w korzystaniu z życia w taki sposób, jak to możliwe.