Znalezionych wyników: 2

Bogdan, to Twoja decyzja, ale ja najpewniej też bym Mamie nie powiedziała. Myślę, że ona sama niedługo zrozumie, że jest gorzej- nie wiem, czy będzie na Was zła, czy będzie Wam dziękować jednak za to, że walczyła przez dłuższy czas.
My w styczniu byliśmy dosyć w podobnej sytuacji. Jeden z lekarzy w Krakowie powiedział nam niemal wyraźnie, że nie mamy większych szans (po zapoznaniu się z opisem choroby i stopniem zaawansowania przedstawionym przeze mnie ustnie) na operację i dłuższe życie niż 12 miesięcy. Byłyśmy z siostrą zrozpaczone, ale była między nami niema zgoda- niema zgoda na milczenie i nie przedstawienie Rodzicom tego, co usłyszeliśmy od lekarza. Z kolei lekarz w Katowicach zgodził się na operację i o tym powiedzieliśmy Rodzicom. Ostatecznie zdecydowaliśmy się na leczenie w Warszawie. Mój Tata żyje, od diagnozy minęło ponad 10 miesięcy. Mimo wszystko doskonale ja z rodzeństwem zdajemy sobie sprawę, że choroba może wrócić i to szybciej, niż się spodziewamy. Rodzice o tym nie wiedzą, w ich oczach wycięcie spowodowało zatrzymanie i zakończenie historii nowotworowej. Polskie statystyki dają Tacie 30-40 %, europejskie 40-50% na 5-letnie przeżycie. I dużo, i strasznie mało.
I tak jak pisze Justyna, należy cieszyć się z teraźniejszości, z tego, co teraz mamy. Ale jak żyć, skoro wiadomo, że później nic może nie być? Że teraźniejszość może się skończyć szybciej, niż się tego spodziewamy?
Pozdrawiam i mimo wszystko ja Cię rozumiem