Znalezionych wyników: 6

Anczarka, - u nas jakiś czas temu sytuacja co prawda nieco inna (nasza Mama bała się hospicjum - był to dla niej ostatni przystanek i pragnęła pozostać do końca w domu) - ale z perspektywy czasu powiem Ci szczerze - jeśli macie możliwość pozostawienia Mamy i opiekowania się nią w domu - nie wahajcie się. Jeśli masz taki dylemat (bo brakuje sił czy też są sugestie lekarzy) - to znaczy się że masz wystarczająco dużo sił na to aby sprostać temu zadaniu! Nigdzie Twojej Mamie nie będzie tak dobrze jak w domu - hospicjum (w moim odczuciu) nie służy "podleczeniu" - to miejsce dla osób w fazie terminalnej nie prowadzące do wyleczenia - dużo większą wartością wg. mnie jest opieka rodziny, ciepło, czułe słowa i gesty których w hospicjum od obcych ludzi (jak bardzo by oni nie byli ciepli i serdeczni) nie będzie w stanie tak bardzo docenić jak w domu. Chorzy w fazie terminalnej nie walczą o przeżycie (u nas co prawda było inaczej - Mama do ostatniego oddechu nie mogła pogodzić się z tym, że odchodzi) i ważniejsze dla nich jest to JAK dane jest im przeżyć te ostatnie dni, a nie ile tych dni zostanie. U nas ten ostatni terminalny okres kosztował BARDZO wiele - mama była w stanie bardzo słabym, nie chodziła, słabo jadła - ale udało nam się z tym poradzić i wiemy że dostała najlepszą możliwą opiekę jaką można było. Sądzę że HD jest w 100% wystarczające w większości wypadków aby zapewnić opiekę pod względem medycznym. Nie chciałbym aby ktoś zarzucił mi że potępiam hospicja stacjonarne - to instytucje prawdziwie potrzebne i ważne - natomiast jeśli nie ma przeciwskazań do dopełnienia czary życia w warunkach domowych - wspierałbym każdego kto takie działania podejmuje - to największa ofiara dla osoby którą się kocha. Jeśli masz wątpliwości dalej - zadaj sobie pytanie czy Twoja Mama by Cię zostawiła pod opieką kogokolwiek jeśli sama mogłaby Ci pomóc wystarczająco? Nie znam całości sytuacji - ale sądzę że warto powalczyć o ten ostatni wspólnie spędzany czas...

Koledzy i Koleżanki
Ten temat jest BARDZO ważny - zarówno dla Rodzin jak i przede wszystkim dla Chorych. Wiem że wśród nas jest wiele osób pracujących i oddających całych siebie dla drugiego człowieka w takich właśnie placówkach. Nie kwestionuję kwalifikacji, atmosfery czy profesjonalności takich miejsc ponieważ nie skorzystaliśmy z usług Hospicjum Stacjonarnego pomimo usilnych namawiań lekarzy. Jednakże Kochani musicie zrozumieć jedno - pokutuje w społeczeństwie mit "umieralni" (zwłaszcza wśród "starszych" pacjentów - z uwagi na to że wychowywali się takim okresie a nie innym - styczność z tego typu placówkami była niewielka - a ich "profesjonalizm" delikatnie mówiąc słaby), którego nie da się zwalczyć w ciągu kilku/kilkunastu lat. Dodatkowo Bardzo ważnym aspektem jest fakt, o czym nikt tutaj nie wspomniał - że często dla pacjenta hospicjum=umieranie. Ci którzy pracują w Hospicjach doskonale wiedzą, że nie jest to synonim - ponieważ hospicjum to przede wszystkim GODNE ODCHODZENIE, to pomoc drugiemu człowiekowi w każdym wymiarze, pomoc medyczna, psychiczna, duchowa - jednakże często dla pacjenta terminalnie chorego hospicjum jest "ostatnią stacją" - podczas gdy pacjent często chce jeszcze walczyć. "Zapieranie" się przed Hospicjum to również walka pt "dam jeszcze radę". Pamiętam rozmowy z moim kolegą gdy jego Tata odchodził na Raka Żołądka - dla niego każdy dzień przeżyty bez Hospicjum Stacjonarnego był sukcesem - do ostatniego dnia walczył o to aby się tam nie znaleźć pomimo tego że sam wcześniej świadomie się na to zgodził. Pokutuje świadomość że Hospicjum to ostatnia stacja na drodze Życia - i dlatego często ludzie takie placówki starają się omijać z daleka. Sam gdybym był terminalnie chory marzyłbym o odchodzeniu w swoich ścianach, w swoim łóżku. Jednakże część ludzi negatywnie wartościuje Hospicjum po to aby utwierdzić się w pozostawieniu bliskiej Osoby w domu - po to aby dodatkowo umotywować siebie do tej jakże bardzo ciężkiej walki. Nie oceniajcie takich Ludzi - oni Walczą i chorują razem z bliskimi, cierpią, płaczą - a to daje "prawo" do różnych stwierdzeń - umiejcie dostrzegać w takich zachowaniach ludzi którzy przeżywają realnie PIEKŁO - przeszedłem przez to razem z moją Rodziną i wiem jakiej "rangi" są to przeżycia...

Właśnie przed momentem przywieźliśmy naszą Mamę do domu - ta radość i łzy w oczach kiedy zobaczyła, że cała rodzina organizuje jej powrót, ten uśmiech jak zobaczyła odmieniony na jej powrót pokój przygotowany do jej potrzeb, te gesty do ukochanego tak długo wyczekiwanego malutkiego jeszcze wnuka, którego zobaczyła po prawie 3 miesiącach warte są wszystkiego - teraz jestem już pewien, że co by się nie wydarzyło, jakie problemy nas spotkają - dla tych chwil na pewno było i jest warto! Warto również było spełnić jej wolę - bo w tym całym cierpieniu widzę jej radość że "udało się - jestem w domu". Doczekała tego dnia kiedy udało jej się wrócić.Niestety jest bardzo słaba, dzisiaj załatwiamy HD i wszystkie leki niezbędne do jej prawidłowego funcjonowania na tyle na ile to możliwe.

Dodano: 2014-04-03, 13:46