Znalezionych wyników: 2

Anelio,

brak mi słów, którymi mógłbym wyrazić swój smutek i współczucie po przeczytaniu Twojego pożegnania z Tatą. Mnie czeka to samo w bardzo krótkiej perspektywie (może dni, a może już tylko godziny), ale dzięki Waszej historii walki, poświęcenia i miłości będzie mi dużo łatwiej znieść to wszystko.
Marzyłbym, aby ktoś kiedyś walczył o moje życie, jak Ty walczyłaś o życie Taty. Do końca, do ostatniego oddechu...

Anelio,

z przykrością czytam kolejny Twój wpis o tym jak postępuje choroba Twojego taty. U mojego taty choroba też postępuje, a wraz z nią rośnie nasza bezsilność i cierpienie. Ale dzięki takim świadectwom walki jak Twoje, jest mi, i myślę wielu na tym forum, łatwiej znosić ten codzienny trud. I chociażby dlatego nie powinniśmy się poddawać, by wspierać się wzajemnie, a naszymi staraniami i walką dawać świadectwo miłości do naszych bliskich. Wiem, że to może wydawać się tak mało w obliczu ogromu cierpienia, jakie niesie ta choroba, ale nawet jeśli nasi bliscy nie pokonają tej choroby, to nie pozwólmy, by odebrała nam ona sens życia i godność. Tego życzę Tobie, sobie i wszystkim tu piszącym.
Sebastian