Znalezionych wyników: 6

No, Fana, wywalczyłaś fantastyczną rzecz - skończył się ból. Morfiny się nie bójcie, pomoże, a nie jest raz na zawsze. Mama zyska siłę do walki i nadzieję, że to nie koniec. Możesz być z siebie dumna. Ściskam!

Mnóstwo ludzi trzyma za Was kciuki, robicie co w ludzkiej mocy, trzeba się nastawić że uda się i kropka! Tak samo motywuj tatę - UDA SIĘ. Swoją drogą - myślałaś, żeby w poniedziałek spróbować przyspieszyć przyjęcie do szpitala? Można próbować dzwonić każdego dnia na oddział, wyjaśnić sytuację i przy informacji, że jest miejsce od razu jechać do szpitala.

Fana,
być może rzeczywiście położenie mamy na oddziale, kroplówki, zbadanie przede wszystkim poziomu elektrolitów, byłoby dobrym działaniem. Jak mama odnosi się do takiej możliwości? Polecałabym też zgłoszenie się do poradni leczenia bólu, skoro mama nie jest odpowiednio zabezpieczona przeciwbólowo.

Stan mamy jest poważny, ale myślę że można jeszcze powalczyć, jeśli ona sama zgodzi się, by jej pomóc. Jakie jest jej nastawienie teraz?
Z tatą musisz chyba porozmawiać... jego "rozsypka" może też działać dewastująco na psychikę mamy. Wszystko to trudne, trzymaj się!

Fana,
za godzinę zatem zaczynacie, myślę o Was i mam nadzieję na dobre wieści.

Fana,
nie można mieć pewności, że było ok - na pewnym etapie zmiany są po prostu niewykrywalne w badaniach obrazowych. Pozdrawiam ciepło.

Fana,
tak, możecie poprosić lekarza o delikatność, wyjaśnić, jaki obecnie jest stan psychiczny mamy i zasugerować - przynajmniej - odsunięcie w czasie podawania takich informacji, ALE - pytanie, czy Twoja mama zapyta?
Bo czym innym jest nie wyrywać się z informacjami, a czym innym - skłamać, dla wielu lekarzy jest to problem etyczny. Być może traficie na specjalistę, który w takiej sytuacji będzie umiał wybrnąć np. mówiąc "nie czas mówić o rokowaniach" albo "teraz skupimy się na terapii". A może być i tak, że mama nie zapyta.
Trzymaj się, czas powalczyć z choróbskiem, życzę wytrwałości.