Znalezionych wyników: 10

Przepraszam.

Może po prostu trzeba czasu. Nic na siłę, żeby zarówno siebie jak i kogoś nie skrzywdzić.

Przecież musisz jakoś układać sobie życie... A jak córki? Co one na to?

I to jest dowód na to, że w tej zwyczajności jest Twoja siła, że się nie poddałeś, ale jesteś, mimo wszystko.

Myślę, że dziewczynki mają szczęście, że mają takiego Tatę.

To dobrze. Najważniejsze, że do przodu. :tull:

friend, a jak sobie radzicie Ty i córki? Czas leci bardzo, bardzo szybko...

Pozdrawiam!

I tak trzymać!

Też mi się wydaje, że wieczory są najtrudniejsze. I ta cisza. Ubrania porozrzucane po domu, jakieś leki, opatrunki, wyniki badań. Wszyscy idą spać, Ty robisz sobie herbatę i siedzisz. I siedzisz. I siedzisz.

Życzę Ci dużo siły i wiary. Przede wszystkim wiary. W to, że Ona jest obok. Patrzy teraz na Ciebie. Ja tej wiary uczepiłam się jakiś czas temu. To na prawdę pomaga. Nie sprawia, że wszystko od razu jest idealne, że wszystko od razu przechodzi. Ale wiesz... wydaje mi się, że nawet płakać jest łatwiej, kiedy wiesz, że nie płaczesz w próżnię. Nie wiem. Tak mnie się zdaje.

:tull:

friend, będzie lepiej, zobaczysz. Wiem, że trudno w to uwierzyć; wiem, że wydaje się, że nie ma nic "dalej". Ale jest. I wiem, że dasz sobie radę.

friend, jesteś bardzo, bardzo, bardzo dzielnym człowiekiem. Podziwiam Cię i darzę Cię ogromnym szacunkiem.

:/pociesza:/