Znalezionych wyników: 4

Aniu1

Bardzo mi przykro, że choroba Taty postępuje:(
Obawiam się bardzo, że nie zostało Wam już dużo czasu... Niestety
Ciężkie chwile przed Wami, więc Aniu siły Wam życzę...

Witaj Aniu!

Ech, trudno się pogodzić, że Ukochana Bliska Oosba chouje i to tak poważnie :cry:

To szalenie ciężkie, czasami tak to przytłacza, że nie pozwala normalnie zyć i funkcjonować...
Współczuję, że jesteś Aniu tak daleko od Rodziców! Bo nie masz w tej chwili mozliwości by w tych trudnych chwilach objąc Tatę, uściskać, dodać otuchy, wspierać Mamy:(
Widzę, że potwornie Cię to przytłacza:( Nie mas zmozliwości by wcześniej przyjecchać do Mamy i Taty? I Ty bys się pewnie lepiej poczuła będąc blisko Nich i Oni, że mają Ukochaną Córkę koło siebie...

Wiesz Aniu!
Mój tata miał też w momencie diagnozowania idealne wyniki krwi i też się ludziłam, że może dr się pomylili... Bo zawsze słyszałam, że jak się coś złego dzieje w organiźmie to OB podskakuje do góry...a u mojego Taty OB -2, hemoglobina i inne wzorcowe, kilka markerów nowotworowych, ktore Tata zrobił tez były idealne, wszytsko niskie, więc wmawiałam sobie, że to nie może być rak:( niestety, można mieć OB-2 i guza w płucu:(

Ściskam kciuki bys jak najszybciej spotkała sie z Rodzicami...

Aniu1!
Nie masz absolutnie za co dziękować

Uważam, że Twoje poszukiwania sposobu na wyleczenie Taty jest niczym innym jak szokiem Bliskiej Osoby na traumatyczną wiadomość o chorobie...

Różnie ludzie reagują... To zależy od charakteru i stanu psychiki... Niektórzy popadają w depresję, i obojetnieją, inni dzielnie i bez wytchnienia biegaja od lekarza do lekarza przemierzając POlskę wzdłuż i wszerz, jeszcze inni rzucaja sie na internet i szukają innych metod... zrozpaczeni szukają ratunku...
rozumiem Cię doskonale, choć prawda jest taka, że niestety musisz realnie na to spojrzeć...potrzebujesz czasu by sie oswoić i stanąć do walki, ale czas goni...

Wydaje mi się natomiast, że niektórzy potraktowali Cię zbyt ostro :-(

Nie miałaś przecież złych intencji. Jako nowa forumowiczka nie posiadasz wiedzy ani doświadczenia w tej dziedzinie, dopiero zaczynasz dźwigać swój krzyż....
Chciałaś pomóc, tylko w tym cierpieniu nie wiedziałaś jaką wybrać drogę...

KOchani moi! Nie wszyscy mają tyle siły, wiary, wiedzy...mogą błądzić....

Aniu!

Ja tez sie boję i też mi jest bardzo trudno pogodzić z tą okrutną rzeczywistością...
Staram się jak mogę, ale boję się... równie mocno jak TY...

Rozumiem po części Twoje poszukiwania... Bo przeciez tak ciężko się pogodzić z myślą, że choruje nam BLiska, ukochana Osoba... ja też szukałam różnych sposobów, wertowałam w necie... ale staram się wierzyć lekarzom, choć widzę jak wielu z nich jest niedoskonałych:(:(:(
Dla wielu z nich, niestety Twój Tata, czy moj Tata jest kolejnym przypadkiem w statystykach... dla Nas jest Naszym Ukochanym Tatą...
wiadomo... odejdziemy wszyscy kiedyś... tylko chcielibysmy jednak wyyrwać jeszcze kilka miesiecy, rok, dwa pięć...
Mam nadzieję, że uda się Wam, czego i sobie... życzę i mojemu Tacie...

Trzymaj się cieplutko