Znalezionych wyników: 5

Na pewno jest jedno czego nie potrzebuje chory i to (chyba) a każdym etapie chorowania: chory nie potrzebuje litowania się nad nim, a wręcz, litość go bardzo irytuje.

[ Komentarz dodany przez Moderatora: Finlandia: 2011-12-15, 15:02 ]
Tak jest!

Klaro, to jest prawda, że duża większość klepie to 'będzie dobrze', bo tak jak piszesz może się boją, bo nie potrafią, bo ich to nie spotka, bo są przekonani, że będą żyć milion lat, bo teraz jesteśmy 'wiecznie młodzi', bo w życiu ma być tylko 'lekko, łatwo i przyjemnie', bo po co o takich rzeczach mówić itd. i jeszcze pewnie można wymienić tysiąc powodów. Mówią "będzie dobrze", bo wydaje im się, że trzeba coś powiedzieć, a nie wiedzą co, to mówią: 'będzie dobrze' (inna wersja: trzeba wierzyć). Tak przedstawia się ogół. Ale mam to szczęście, że mam 3 bliskie koleżanki nie-rakowe, które potrafią mnie wysłuchać (to koleżanki sprzed choroby, i znamy się od lat i o wielu różnych sprawach ze sobą rozmawiałyśmy i rozmawiamy). Nigdy nie miałam fury znajomych, tylko raczej wąskie grono przyjaciół i choroba tego nie zmieniła (tzn. przyjaciele pozostali przy mnie, tych których uważałam za bliskich pozostali).

Gdzieś znalazłam taki cytat, nie wiem gdzie (może nawet na tym forum):
"Wiedziałam tylko, że muszę żyć dalej, muszę być silna i muszę się uśmiechać, bo nikogo nie obchodzi , że posypał mi się świat."

g0siu, sprawę trzeba wyważyć. Przede wszystkim wysłuchaj, tak jak zawsze podkreślam uważnie, odważnie. Bądź otwarta. I też Mamie nie podcinaj skrzydeł. To niełatwa sprawa, niełatwa rozmowa. Serce i rozum muszą być w parze, muszą być wyważone. Szczerość, miłość, otwartość.

Ogólnie mam wrażenie (to nie tylko odnośnie trudnych rozmów takich jak np. chorowanie) umiejętność słuchania jest rzadko występującą cechą. I niestety mało docenianą przez innych. Ludzie raczej więcej mówią, czy chcą mówić mówić mówić niż słuchać. Ale to może moje przeczulenie...

I jeszcze jeden cytat (odnosi się do ludzi starszych, jednak można to rozciągnąć i na innych):
"Panie, Ty wiesz lepiej aniżeli ja sam, że się starzeję i pewnego dnia będę stary. Zachowaj mnie od zgubnego nawyku mniemania, że muszę coś powiedzieć na każdy temat i przy każdej okazji. Odbierz mi chęć prostowania każdemu jego ścieżek. Szkoda mi nie spożytkować wielkich zasobów mądrości, jakie posiadam, ale Ty, Panie, wiesz, że chciałbym zachować do końca paru przyjaciół. Wyzwól mój umysł od niekończącego brnięcia w szczegóły i daj mi skrzydeł, bym w lot przechodził do rzeczy. Użycz mi chwalebnego uczucia, że czasem mogę się mylić. Zachowaj mnie miłym dla ludzi, choć z niektórymi z nich doprawdy trudno wytrzymać. Nie chcę być świętym, ale zgryźliwi starcy to jedno ze szczytowych osiągnięć szatana". – Św. Tomasz z Akwinu

Pomimo wszystko mam przyjaciółki (w liczbie 3), z którymi mogę pogadać. I mogę powiedzieć, że w jakiś sposób czuję się przez nie rozumiana. Czasami mniej , czasami bardziej. Ale jednak ... Sama widzę jak zmieniło się ich myślenie o chorych na raka w tym czasie co ja choruję. Potrafią skonfrontować to co myślą z tym, co ja im mówię. Zmienić swoje myślenie, wyjść poza swoje ramy wyobrażeń. Pewnie nie jest to w pełni zrozumiałe jak ja myślę (ponieważ niektóre moje przemyślenia są jakby poza ich percepcją. Wynika to z tego, że nie są w podobne sytuacji. Zresztą na niektóre 'przemyślenia', na pewne wnioski potrzeba czasu).
Ja poza tym człowiek zaparty, tłumaczę, tłumaczę do upadłego.

Jeżeli nie będę mówiła, to skąd ludzie mają wiedzieć.
Poza tym jeszcze są znajomi ze szpitala, z którymi cały czas utrzymuję kontakt. Z nimi z większością, w większości rozumiemy się często bez zbędnych słów.
Tyle, że na tle 'ogółu' to mało.
Także jeszcze dużo 'pracy' przede mną, przed nami.

Poli fajnie, że założyłaś ten wątek. Jakieś 'głębsze' przemyślenia napiszę (może) potem.
Ale teraz przyczepię się do