Znalezionych wyników: 16

Agnieszko mogę Cię tylko wirtualnie potrzymać za rękę :/pociesza:/

U mnie na razie o 'nowym' dawcy nic nie wiadomo.
Za pierwszym razem moim dawcą był mój brat. Po nawrocie znów muszę mieć przeszczep szpiku, ale lepiej nie od brata. W Europie nie znaleziono dla mnie dawcy. Z 'mojego' szpitala wysłali prośbę o szukanie dawcy w USA do Poznania (W-wa nie ma uprawnień do przeszukiwania bazy dawców w USA). Dziś dowiedziałam, że Poznań powiedział ustnie przez telefon, żeby jeszcze raz spróbowali od brata. Lekarze u mnie mają inne zdanie (i ta do tego zdania się przychylam). Czekamy na oficjalne pismo z Poznania. Moja Pani Doktor idzie na urlop i będzie za 3 tygodnie. Ja też mam 3 tygodniowy urlop od leczenia.
Na razie nie wiem co dalej. Jest to takie siedzenie na bombie.

[ Dodano: 2011-07-29, 18:22 ]
Agnieszka napisała:
Oj to właśnie jest pytanie dlaczego ? Jedni muszą wciąż jakiś "krzyż" dzwigać i jak zaczną to do końca go niosą.

ano... ale zawsze przypominam sobie wierszyk, który już cytowałam:
"(...) A przecież chyba nikt
się z nami nie umawiał
że życie jest
piękną, zieloną łąką
pełną "zółciutkich kacusek" (celowe seplenienie dziecięce)(...)

Każdy ma swoją Gehennn...kę
od brzegu do brzegu dnia
wypada przebyć ją z wdziękiem
wypada? - to pewnie się da
Każdym kolorem i dźwiękiem
życie nam daje znać
że prócz Gehenn...ki tej
mniejszej czy większej
coś jeszcze dla nas ma...
(...)"

e tam, nie ma co się roztkliwiać

Muszę jeden dzień 'poświęcić' na przetrawienie dzisiejszej wiadomości.

A i tak nic nie wymyślę.

[ Dodano: 2011-07-29, 19:48 ]
Wróciłam z CO, włączyłam komputer, zajrzałam na forum, zjadłam obiadek. Potem umyłam okna, wyprałam zasłonki, umyłam kwiatki, zawiesiłam zasłonki, wyprałam firanki, wysprzątałam mieszkanie. Musiałam się wziąć za robotę. :&!!:

Po robocie siadłam i zajęłam się wszelaką 'korespondencją internetową'.
Uff...
[manga]

posłuchać trochę dobrej muzyki nie zaszkodzi [muza]

Agnieszko, życzę Wam jak najlepiej czasu spędzonego razem w domu.

No jak widać/czytamy każdy jest inny i każdy przechodzi inaczej, choć niby podobnie.

Zależy od człowieka i od rodzaju chemii.

agnieszka39, trzymam za Was obie mocno kciuki. |przytula|

agnieszka39, przytulam, ściskam i życzę Wam obu dobrych dni, cieszcie się sobą

Agnieszko, ja po każdej chemii jestem lżejsza o co najmniej 3 kg (a nie należę do osób pulchnych), i za każdym razem brak apetytu, jedzenie na przymus, jedzenie smakuje jak trociny. Po chemii jedzenie to męczarnia. Jadłam (jak wróbelek) bo tak nakazywał mi rozum, choć troszkę (choć nie zawsze dawałam radę). Po agresywnych chemiach ziemista cera, brak blasku w oczach, chudość (jak przysłowiowa 'anoreksja'). W pewnym momencie to mija, wraca apetyt i wtedy część straconych kilogramów też wraca. Gdy już mogłam jeść, to bardzo się starałam odzyskać stracone kilogramy, dbałam, aby mieć dobry punkt wyjścia do następnej chemii.

Agnieszko, mocno trzymam za Was kciuki
Pewne to żadne pocieszenie, ale człowiek jest w stanie dużo znieść i przeżyć...

Mówią, że najpiękniejszy uśmiech ma ten, kto umiał przebrnąć przez to, co w życiu trudne – Ks. J. Twardowski