Znalezionych wyników: 610

Kilka lat temu, dzięki Wam udało nam się przejść przez chorobę nowotworową mojej Mamy. Nie ma jej dziś już z nami, choroba wygrała, jednak dzięki Wam miałyśmy choć odrobinę poczucia panowania na sytuacją a zdobyta tu wiedza przedłużyła czas, który spędziłyśmy z Mamą. Za co, mimo upływu ponad 10 lat serdecznie dziękuję.

Dzisiaj pisze z prośbą o pomoc dla koleżanki.
Nie medycznie, a jedynie w kwestii poszukiwania leku.
Sytuacja jest bardzo zła. Rąk jest już wszędzie (głową, płuca, wątroba). Dziś lekarz wspomniał o leku Trodelvy. Jednak, jednocześnie informująć, że nie jest refundowany.

Będę wdzięczna za informację czy i ewentualnie jak można zdobyć ten lek.

Ewelina

Jesli jeszcze aktualne to spróbuje pomóc. Jestem pracownikiem kancelarii notarialnej.

Jednym słowem nie pozostaje nic innego jak czekać i sie kontrolować.
Bardzo dziękuję za odpowiedź.
Pozdrawiam

[ Dodano: 2018-10-02, 21:18 ]
Witam ponownie.
Gryzie mnie jedno pytanie: skoro Nx oznacza "nie mozna ocenic regionalnych wezlow chlonnych" to oznaczo to ze NIE sa one zajete czy po prostu nie dalo sie tego zbadac? Czy w rakim razie nie powinno sie wykonac ponownego i ich badania?
Z gory dzięki za pomoc

Witam ponownie. 6 lat od choroby Mamy wracam na Forum. Dziś z wynikami Taty.
Pacjent lat 71, po usunięciu części nerki. Będę wdzięczna za przetłumaczenie wyniku i ewentualne pokierowanie czy coś dalej. Pielęgniarka wydająca wynik powiedziała jedynie, że za pół roku do kontroli.

sarenka, Wasza sytuacja jest zupełnie inna od mojej. Tak jak pisałam to była moja droga na którą mogłam sobie pozwolić. Twoja Córka nie może. I co najważniejsze Ty to rozumiesz. Ale bywają sytuacje gdy bliscy inaczej rozumieją opiekę nad chorym i mogą a NIE CHCĄ zmieniać swego życia. Nie oceniam. Chciałam tylko uświadomić tym którzy MOGĄ i się wahają jak wspaniale jest to wykorzystany czas i jak warto.
Ja mam dwoje dzieci (choć jeszcze małych). Mam nadzieję, że wspaniale ułożą sobie życie. Na dzień dzisiejszy nie chciałabym aby zostały w naszym małym mieście. Więc pewnie kiedyś zostanę sama. I pewnie tak jak dla Ciebie dobro moich dzieci będzie najważniejsze. I też będę rozumiała że nie ma ich przy mnie. Tak wygląda życie.
Miałam wielkie szczęście że mogłam być przy Mamie. Nie oceniam tych którzy nie mogą.

Witam,
Nie sądziłam że będę jeszcze mogła wrócić do normalnego życia po śmierci mojej mamy. Ale wróciłam. Rzadko teraz tu zaglądam. Ciężko mi czytać posty bo wspomnienia wracają.
Po smierci mamy miałam wrażenie że to wszystko to jakoś sen. Zastanawiała się jak to możliwe że świat nie zatrzymał się w miejscu.
Chorobie podporządkowałam wszystko. Całe dni spędzałam u mamy. Nie prowadziłam praktycznie swojego domu. Obiady gotowałam u mamy i tam wraz z mężem i córką je jedliśmy. Do domu chodziłam tylko spać. Rano praca a potem znów do mamy. Podczas chemii (co trzy tygodnie przez trzy dni) towarzyszyłyśmy mamie na zmianę z siostrą. W ramach urlopu,200 km od domu. Na trzy dni zostawiałam córkę z mężem i jechałam z mamą. Byłam z nią w szpitalu od 8 do 20. Jak wiadomo urlop w końcu się skończył. Złożyłam wniosek o bezpłatny. Oczywiście ryzykując, że szefostwo " mi podziękuje". Nie zdążyłam go zacząć ponieważ mama niespodziewanie zmarła.
Dziś zajmuje się swoim domem i dwójką (obecnie) dzieci. Nic nie straciłam. Mam 33 lata. Gdybym wtedy straciła pracę, pewnie inną już bym miała. Mąż rozumiał że nie będzie obiadu na stole i czystych koszul w szafie. To był czas dla mnie i mojej mamy. A zyskałam wszystko. Czas spędzony z mamą wykorzystałam w 100%. Chłonęłam go całą sobą. Zapamiętywałam każdy jej gest, każde słowo. To był najgorszy i najlepszy okres w moim życiu.

Nie chcę nikogo urazic. Piszę jedynie o sobie i swoich odczuciach. Nie mówię też, że będąc daleko nie można wykorzystać tego czasu razem. Można. Są telefony, internet. To był mój sposób. I każdemu KTO MOŻE go polecam.
Pozdrawiam Was mocno,
Ewelina

Bardzo mi przykro.

Dodano: 2012-11-14, 11:49

Witaj,
przykro mi, że spotkała Was ta paskaudna choroba. Jak zapewne zdążyłaś się już zorientować DRP to nic dobrego ale choć wieżę, że strach Cię paraliżuje to staraj się mysleć pozytywnie. Małymi krokami do przodu. Nie myśl o tym co będzie ale ciesz się każdą wspólną chwilą z Mamą. Bądź dzielna dla Niej.

Bardzo mi przykro. Dobrze, że odszedł spokojnie. Oby każdy z nas miał to szczęście.
Mam nadzieję, że dajesz radę.
Ściskam,
Ewelina

daria21, będzie lepiej. Obiecuję. Choć dziś to się wydaje nieprawdopodobne. Miałyśmy z siostrami swoją metodę - zaraz po pogrzebie popakowałyśmy Mamy żeczy osobiste, pochowałyśmy zdjęcia, starałyśmy się o tym nie myśleć. Choć wylałyśmy przy tym rzekę łez. A z czasem gdy bolało troszkę mniej powyciągałyśmy zdjęcia, Mamy przepisy na przetwory, nagrania ze ostatnich Świąt czy urodzin mojej córki ... wspomnieniom pozwoliłyśmy wrócić. Każdy przeżywa inaczej. Jeden potrzebuje lamentować i rozgrzebywać rany a inny udawać, że to tylko zły sen. Musisz znaleźć swój sposób.
Tęsknota bedzie zawsze, żal, że tak wiele żeczy Ją ominie, że nie będzie Jej przy tobie w tak ważnych momentach ale ... ja zawsze wtedy myślę o tym, że moja Mama patrzy na mnie, jest obecna duchem i cieszy się moją radością. Choć brzmi to okrutnie ja nauczyłam się żyć bez mojej Mamy. Często o Niej myślę, wspominam, oglądam zdjęcia ale teraz muszę przeżyć własne życie. Tak żeby dobrze wychować swoje dzieci, być dobrą córką dla mojego Ojca, dobrą siostrą ... tak żeby sie kiedyś przed Mamą nie wstydzić.
Ściskam,
Ewelina

monita138, nie doradzę nic co do lamp, tutaj o pomoc poprosiłabym absenteeism.
Osobiście dla spokoju ducha skonsultowałabym się z innym onkologiem, wkońcu to nic nie zaszkodzi. Nawet bez Taty z samymi wynikami na początek. Mając kilka opini łatwiej będzie "uwierzyć", że odstąpienie od "leczenia" to najlepsze co można teraz zrobić.
Wiem jak straszny jest moment kiedy metody "leczenia" się wyczerpują i trzeba zdać się tylko na leczenie objawowe. Nie łatwo się z tym pogodzić. Skoro Tata

Daria - Matka zawsze żyje w swoich dzieciach.
::rose::