Znalezionych wyników: 3

Kochana Zoi
Tak mi przykro z powodu Twojego męża, tu czekają Ciebie pewnie ciężkie chwile, o których wiedziałaś, ze nadejdą, ale na które nigdy nie da się przygotować. Mam wielką nadzieję, że w końcu uda się pozytywnie załatwić sprawę tego nieszczęsnego zwolnienia, to niezrozumiała i absurdalna sytuacja. Kuruj się i wracaj na leczenie.
Ściskam mocno.

Zoi, mam nadzieję, że to tylko odwiedziny w domu i , że nie przerywasz leczenia? Jak znosisz to leczenie?
Pozdrawiam gorąco.

Dziewczyno, co Ty wygadujesz? Zajmij się sobą, najwyższy czas, zrobiłas co mogłaś dla męza więcej się nie da. Powiem Ci, że mam trzy śmiertelnie chore osoby w rodzinie : mama- rak trzonu macicy, tata POCHP bardzo ciężkie, mąż- drobnokomórkowy rak płuc, sama też przeszłam przez rozległą operaję. Od pażdziernika ubiegłego roku żyłam jak na zwariowanym lotnisku, zajmując się nimi wszystkimi, zapominając o sobie i wiesz co od momentu swojej operacji, powiedziałam "dość", wszyscy są w stanie w miarę stabilnym, więc grzecznie , ale dobitnie powiedziałam, ze mają mi dać odpocząć i wołać wtedy kiedy będę naprawdę potrzebna. W pierwszej chwili byli z lekka obrażeni, ale przeszło im i nie najgorzej sobie radzą, a ja ODPOCZYWAM i jest mi z tym dobrze i co najważniejsze nie czuję się z tym żle. Miej głęboko w nosie to jak postrzega Ciebie teściowa, brak słów na jej postępowanie, rozumiem chory syn, a gdzie szacunek dla Ciebie?
Pozdrawiam i ściskam
Ps. przeczytałam Twoje wątki, myślałam, że mnie się świat zawalił na głowę, ale to co spotkało Ciebie, daje Ci pełne prawo do odrobiny wytchnienia.